verbleef ik een tijd met de happy few, nou ja, een bepaalde incrowd, u weet wel.
Maar dat was na vroegvroeger.
Vroegvroeger was kind van 1 van de eerste BOMvrouwen. Vroegvroeger was vriendinnetjes met vaders en die vaders waren brandweerman of kolenscheppers. Die vriendinnetjes brachten hun zomers door in Bakkum, aten elke woensdag zelfgebakken patat. Ik lustte geen patat en was bang voor vaders. Bakkum was Walhalla, onbereikbaar.
& Plots zat ik aan tafel met gelifte dames in Chanel pakjes, naast ministers en andere hotemetoten. Kon ik behoeftes doen op toiletten met gouden bril, mocht een kijkje nemen in privé musea, na een komkommersandwich in een holle kies te hebben geduwd. Het ging niet om de kunst het ging om het bezit.
& Plots was ik verloren.
Vroegvroeger mocht ik voor de eerste keer in een auto mee, de brandweerman zat achter het stuur. Huizen zoefden voorbij, al snel waren we buiten de stad. De familie zat vrolijk met elkaar te babbelen, ze vonden alles heel normaal. Het einddoel was een kroeg waar een feest gegeven werd. Dat was voor mij ook een eerste, kroegbezoek. Het was zo nieuw dat ik er zelfs nog nooit een beeld van gemaakt had. Aangekomen bleek het een houten geval in de pampa’s te zijn, harde muziek drong naar buiten, binnen was het vol, warm en er hing een aroma dat ik niet thuis kon brengen.
& Plots werd ik met een limousine opgehaald, zat ik in luxueuze clubs tussen mensen die exotische geuren bij zich droegen, kreeg ik vreemde substanties aangeboden die uit Birkin tassen tevoorschijn werden getoverd. Het ging niet om het leven en de liefde het ging om het ontvluchten daarvan.
& Plots was ik verloren.
Nu......
geen therapieën, pillen, drank of andere geestverruimende middelen hebben mij doen inzien dat ik binnen die twee werelden – en alle daartussen en daarna - steeds dezelfde was. De vreemde eend die door het dragen van verschillende maskers tot uil, kraai, kolibrie en struisvogel verwerd.
Het besef dat je jezelf overal mee naartoe neemt kwam wachtend op een net gemiste bus in een dorpje met 351 inwoners, gelegen in het midden van nergens, met een kroeg waar door de deur harde muziek naar buiten drong en een geur mijn neus bereikte die ik heel goed kon thuisbrengen.
Nu verdwaal ik graag, verlaat zo nu en dan gebaande wegen, heel mijn gedachte hebben en houwen, iedereen die mijn pad kruiste (meestal) blijmoedig meezeulend.
