Niets helpt

Als je vrolijk bent,
moet je treurige muziek opzetten,
als je treurig bent, vrolijke,
of was het nou omgekeerd?

Het is 11 uur in de morgen.

Bloemen-, bomen-, planten- en kruidenextracten
in een melange van wilde Hazel, Magnolie en Tijm,
of was het Olm, Tulp & Peper?

Tijd voor het 7e glas wijn.

Kogeltjes, gedraaid door neuspulkende
homeopaten, het hoofdbestanddeel is Natrium...
of Calcium?

Bij het 7e glas wijn
hoort de 15e sigaret.

Elke hand heeft een hoofd-,
een hart en een levenslijn;
een hand waarbij 1 van deze lijnen
niet aanwezig is,
wordt zelden aangetroffen.
Waar, in hemelsnaam, is mijn Hartlijn?

Bij de 15e sigaret
hoort de 1e gelukspil.

Levertraancapsules, nier- en blaasthee,
vochtafdrijvende tabletten:
50 maal per dag het toilet bezoeken,
nog bleef de flauwe, bittere smaak in de mond.
Dat kwam van de fluweelwitte opgezette tong.

De vogels produceerden fluittonen,
via de openstaande ramen
door een zachte bries de kamer ingedragen,
het 8e glas wijn wordt ingeschonken.

Mijn aura is als een roos, en kijk,
daarachter groeit al een nieuwe knop;
alles goed & wel,
maar kan dat getingeltangel wat zachter?

Het water voor de koffie kookt,
de vers gemalen koffie
gaat in de pot, water opgieten,
stang naar onder drukken,
eerst whiskey in het glas,
dan koffie met een toefje slagroom.
Tijd voor de 18e sigaret.

Vanaf de buik- naar de borstademhaling, goed zo,
nu de Slang, dan de Tijger en als laatste
de inkeerhouding.
Al die inspanning
voor een beetje ontspanning.

Half 12, al te laat, waar is de whiskey,
in de keuken, kopje onder flessenhals,
de koffie vergeten we dit keer, 17e sigaret.

De klei doe je in een grote schaal,
doe er water bij, zet het op de vensterbank
in het daglicht & drink er elke dag 3 maal van
getverdemme!

Het is helemaal niet zo makkelijk,
maar de 2e whiskey is ook weggeslikt,
eindelijk weer aan de rode wijn en - dat is duidelijk -
de 18e sigaret.

In de horoscoop stond duidelijk dat er
onstslag moest worden genomen, het huwelijk
op de klippen zou lopen, en heel misschien
was er 1 nazaat mogelijk.

Het 9e glas wijn, de 19e sigaret.

De naaldsteker was pervers,
de oude waarzeggerin kortzichtig
en de hogepriester werd kaal.

---------------------------------

12 Uur.
Ach, dacht ze met een sigaret
in de mondhoek bungelend, terwijl
ze tegen haar spiegelbeeld proostend
het 10e glas wijn ophief, ach,
zonder al die onzin is het leven
toch ook heel mooi?

Vroeger....

verbleef ik een tijd met de happy few, nou ja, een bepaalde incrowd, u weet wel.

Maar dat was na vroegvroeger.

Vroegvroeger was kind van 1 van de eerste BOMvrouwen. Vroegvroeger was vriendinnetjes met vaders en die vaders waren brandweerman of kolenscheppers. Die vriendinnetjes brachten hun zomers door in Bakkum, aten elke woensdag zelfgebakken patat. Ik lustte geen patat en was bang voor vaders. Bakkum was Walhalla, onbereikbaar.

& Plots zat ik aan tafel met gelifte dames in Chanel pakjes, naast ministers en andere hotemetoten. Kon ik behoeftes doen op toiletten met gouden bril, mocht een kijkje nemen in privé musea, na een komkommersandwich in een holle kies te hebben geduwd. Het ging niet om de kunst het ging om het bezit.

& Plots was ik verloren.

Vroegvroeger mocht ik voor de eerste keer in een auto mee, de brandweerman zat achter het stuur. Huizen zoefden voorbij, al snel waren we buiten de stad. De familie zat vrolijk met elkaar te babbelen, ze vonden alles heel normaal. Het einddoel was een kroeg waar een feest gegeven werd. Dat was voor mij ook een eerste, kroegbezoek. Het was zo nieuw dat ik er zelfs nog nooit een beeld van gemaakt had. Aangekomen bleek het een houten geval in de pampa’s te zijn, harde muziek drong naar buiten, binnen was het vol, warm en er hing een aroma dat ik niet thuis kon brengen.

& Plots werd ik met een limousine opgehaald, zat ik in luxueuze clubs tussen mensen die exotische geuren bij zich droegen, kreeg ik vreemde substanties aangeboden die uit Birkin tassen tevoorschijn werden getoverd. Het ging niet om het leven en de liefde het ging om het ontvluchten daarvan.

& Plots was ik verloren.

Nu......

geen therapieën, pillen, drank of andere geestverruimende middelen hebben mij doen inzien dat ik binnen die twee werelden – en alle daartussen en daarna - steeds dezelfde was. De vreemde eend die door het dragen van verschillende maskers tot uil, kraai, kolibrie en struisvogel verwerd.

Het besef dat je jezelf overal mee naartoe neemt kwam wachtend op een net gemiste bus in een dorpje met 351 inwoners, gelegen in het midden van nergens, met een kroeg waar door de deur harde muziek naar buiten drong en een geur mijn neus bereikte die ik heel goed kon thuisbrengen.

Nu verdwaal ik graag, verlaat zo nu en dan gebaande wegen, heel mijn gedachte hebben en houwen, iedereen die mijn pad kruiste (meestal) blijmoedig meezeulend.

Tearjerker

Het feest was gedaan. Waar we eerst allemaal vrolijk stonden te springen & zwaaien op Neêrlands puikje wat Oranjeliederen betreft, keken we elkaar nu zwijgend en beteuterd aan.

Een enkeling stond met nog open mond naar het megascherm te staren, de grootste brallers bogen stilletjes het hoofd.

Mensen zochten troost in elkaars armen.

De enigen die alert en zenuwachtig druk liepen te doen waren de beveiligers.
Ze maakten zich breder en groter dan ze al waren en baanden zich – mensen opzij duwend – een weg door de rouwende menigte.

Een trechter van duwende mensen, struikelend over kapotte Vuvuzela’s, drong naar de zijkant van het plein, waar hekken waren geplaatst en een smalle opening doorgang bood.

Eenmaal daardoor werd men geconfronteerd met een cordon agenten en ME’ers, in vol ornaat, oogcontact vermijdend. De straat achter hen was afgezet, daar wachtten twee blauwe bussen met de lichten aan dreigend op actie.

Sommige pleinverlaters sloeg toen pas de angst om het hart.
Geagiteerden vormden groepjes in een dwarsstraat. Druk gesticulerend, wenkbrauwen gefronst.

Op een volgend plein werd vuurwerk afgestoken, het was een schrale troost.

Een enkeling, nog zittend op een terras waar snel kettingen aan de stoelen werden aangebracht, riep bemoedigende woorden naar voorbijgangers: ‘Wij waren beter.....’

In de metro was het druk, warm en stil.

Een grote man bleef de hele reis zwijgend nee schudden, een druppel die over zijn wang naar beneden liep over het uitgelopen schminckvlaggetje werd, door mij, als traan waargenomen.

Mijn jeugd ligt onder het puin van de afgebroken huizen in de Indische Buurt.
De kleurrijke mensen die in onze straat woonden leven helder voort in mijn herinneringen.

Zo waren er twee zussen, al aardig op leeftijd en nooit getrouwd.
Elke dag weer maakten zij hun ommetje, gearmd en keuvelend over dat wat ze zagen. Iedereen steeds vriendelijk in stereo groetend.

Ze werden ouder en grijzer, wandelden steeds langzamer en inniger gearmd voor de steun.
De ene was lang en dun, de ander kort en gezet, zij behoorden tot het straatbeeld zoals de architectuur van de Amsterdamse School.

Met één van de zussen, de kleinere, ging het op gegeven moment niet goed, zij werd verward en uiteindelijk overviel dementie haar.
Zo gebeurde het dat zij besloot zich niet meer aan te kleden en konden wij haar bewonderen in pracht gebloemde ochtendjassen en geblokte sloffen. Koninklijk wuivend naar rechts en links groette zij echte- en denkbeeldige buurtgenoten.
Nog steeds aan de arm van haar zuster.

De volwassenen staarden, schudden hun hoofden en glimlachten meewarrig.
De jeugd liet zich horen met schaterend gehoon.

De langere zuster besloot blijkbaar dat actie gevraagd werd.
Na een week vertoonde ook zij zich in peignoir.
Zo verfraaiden zij ons wereldbeeld.

Niemand schudde nog meewarig het hoofd, de jeugd groette vriendelijke terug.
Tegen zoveel liefde was niemand bestand.

Ontmoeting?

Een typisch jaren 70 grafsteen op een begraafplaats vol beroemde lijken. Het bood geen tegenwicht aan de leegte die had ingezet toen de eerste druildruppels haar gezicht raakten.
‘Een slecht idee komt zelden alleen’ mompelde ze tegen de verroeste gieter die, verstoken van enige gêne, met zijn tuit naar het woord ‘vader’ wees.
Een natte haarsliert wegvegend spande ze haar ogen om de rest van het epitaaf te lezen.

‘Hier rust Brakes Wins
Lieve echtgenoot, zorgzame vader’

Voordat een verdere gedachte kon opkomen, werd ze opgeschrikt door kiezels die knarsten onder de schoenzolen van een kromgebogen oude man. Een voorbeeld van een fervent kerkhofbezoeker, rechtstreeks afstevent, bos chrysanten in de hand, op een wachtend graf.
De schouders rechtend pakte ze oordoppen uit haar zak, stopte ze in haar oren en liep op de maat van de muziek naar de uitgang.

Het metro-en maakt van alleen reizenden iets van de – altijd bij grootstad bewoners sluimerend aanwezige – paranoia los.
Onder de grond zoekt men naar een vast punt voor de oogblik, dat de hele verdere rit niet meer losgelaten wordt.
Het punt moet secuur gekozen worden, hiervoor gelden een aantal regels:
1. Niet raam of ander spiegelend oppervlak kiezen – het zou wel eens kunnen lijken of je iemand stiekem zit te begluren.
2. Kies je dit punt toch, dan met de oogbollen heen en weer gaan zodat het lijkt of je de buitenwereld – al of niet zichtbaar – wel degelijk bekijkt.
3. Neutraliteit van het punt moet gegarandeerd zijn, ijzeren stang op hand – of kruishoogte is not-done: er kan iemand gaan staan en weg is de anonimiteit van je blik.
Ze koos ditmaal voor de lijnennetkaart, reiskeuzes lagen daar open en bloot voor het grijpen. Daar ze besloten had dat geen wezen een vrije keuze was gegund, zag ze alleen de haltes die ze kende.

‘Volgende stop Kapoeresweg’ riep een ietwat bekakte vrouwenstem de coupé in.

De straat had een netjes - net - geen - spruitjeslucht uitstraling. Geveltuintjes bevatten de obligatorische planten. Naast een oude vuilnisbak met een tot bloei gekomen bamboeplant erin, vond ze de deur waar ze doorheen wilde.
De belknop was een gedwongen huwelijk aangegaan met het naamplaatje, nog maar net bevestigd met één schroef.

Glimlach om de mond dwingend trok ze nerveus de muziek uit haar gehoorgang en keek naar de ramen van de 2e verdieping.
Geen verwachtte groezelgordijnen met eeuwige vrouwentongen, maar raamfolie met bloemmotief. ‘Oh, mooie nieuwe tijd, geen getreuzel, afstel is uitstel etcetera, bel aan!’ beet ze zichzelf toe terwijl ze een trillende vinger naar de bel bracht.

Ze stelde zich voor hoe de bewoner van de 2e etage door het spionspiegeltje naar haar keek. Wat zou hij zien?
Een vrouw, een scheiding in het haar waarvan de uitgroei door de vochtigheid niet te verdoezelen viel. Schouders net iets breder dan de heupen. Korte zwarte jas, een kont die uitstak omhuld door spijkerstof, rode laarspunten.
De neiging weer naar boven te kijken onderdrukkend, trok ze haar hand weg van de bel, draaide abrupt om en stootte pijnlijk haar scheen tegen de vuilnisbak.

Luid vloekend gaf ze uiting aan haar onmacht. Met woeste blik keek ze om zich heen en, ongewild, omhoog.
Daar stak een hoofd uit het raam en ze keek recht in de ogen van haar fictieve kwelgeest. ‘Gaat het?’ riep hij.
‘Ziet dat er zo uit dan?’ gilde ze met ongewoon schrille toon. Haar jarenlang zorgvuldig berookte, omfloerste stem had de benen genomen – die wel.
‘Moet je bij mij wezen? De bel doet het weer eens niet.’
Weglopen, hoofd tussen de schouders, dat wilde ze, ‘Ja, eigenlijk wel’ antwoordde ze.

Het hoofd trok zich terug, de deur opende en onwillig stapte ze over de drempel het donkere halletje in. Rioollucht, een versleten loper met losse roede, de te vies om aan te pakken leuning en piepende 4e trede boden een warm welkom.
Twee steile trappen verder zou de ontmoeting plaatsvinden. Ze sleepte zich over het scheuren en vale plekken bevattende zijl. Ooit kleurrijk.

Nee! Schreeuwde alles in haar. Nee! Reageerde haar lichaam en zakte naar de grond.
Zittend op de vloer, benen opgetrokken en steunend met de handen op de vloer, probeerde ze overeind te komen. Zonder succes. Boven hoorde ze een deur opengaan, een vragend ‘Hallo?’ Ze hield de adem in met de hoop niet gehoord te worden.

Trillend, rennend, vallend en struikelend ging ze de trappen af.
Sloot de deur zacht, zo zacht alsof er iets kon breken.