Struinend met de honden op pad door het lente-bos, vond ik in 'Het Verloren Laantje' (zo heet het echt...), een herinnering: Opeens was ik niet meer in dat bos - ik rook de scherpe geur van Daslook uit de Zwitserse bossen, ik zag de lonkende bergtoppen in de verte.
Een verlangen nam bezit van mij.
Dat verlangen was niet naar Wilde Knoflook op zich, alhoewel het heerlijk als pesto verwerkt bij pasta is, het was een verlangen terug te zijn in Zwitserland.
Eén van mijn honden riep om mijn aandacht - haar oren stonden rechtop en ze was er helemaal klaar voor de jacht op een fazant, waarvan de veren glansden in het zonlicht, te openen
Mijn verlangen had me op dat moment heel even terug gebracht naar een plek waar ik ook graag zou willen zijn; bijna was ik het plezier vergeten dat bos & honden mij verschaften.
Ik dacht aan het lied 'Ich hab' noch einen Koffer in Berlin', op gegeven moment zingt Marlene Dietrich '..auf diese Weise lohnt sich der Reise' - op die manier is het de reis waard - zij heeft daar nog een koffer staan.
Een koffer op een plek uit het verleden, op een station .... een poos geleden, al treinend, kwam ik ook zo een koffer tegen: Op het station Amsterdam Bijlmer ArenA hing een groot spandoek waarop met zwarte letters te lezen stond: 'Welkom op uw nieuwe station'. Mijn eerste gedachte was, hoezo, mijn nieuwe station? Mijn tweede was verhip, hier heb ik ook nog bagage liggen, hier heb ik gewoond, hier heb ik dagelijks op de metro staan wachten, hier kwam ik aan met een warm bundeltje leven in de armen in mijn nieuwe rol van moeder.
We reizen in het leven van station naar station, en eigenlijk is het heel mooi dat we op elk van die stations nog een koffer hebben staan, op die manier is het waardevol er naar toe te reizen.
